Pazar Yazısı (09.10.2011)

(Sabah yayınlayacağım bir yazıydı, ancak internetin azizliğinden ötürü bu saate kaldı, affınıza sığınırım...)

Sabah uyanıp pencereden gelen solgun ışığı görünce, kendi kendime dedim ki: "Hoşgeldi sonbahar!"

Çünkü her sonbahar gelişinde hala güneşe aldanıp, "Yok yok, yazdan kalma son günler, ne güzel, daha gelmese bari sonbahar.." derken, ne zaman bu sabahki gibi bir durumlar karşılaşsam işte o vakit sonbaharın geldiğine kanaat getiririm. Büyük bir ihtimal, öğlene doğru ya da daha sonra yağmur da yağacak. Sokaklar bir güzel yıkanacak, yapraklar ağaçlardan kaldırımlara düşecek. Ben bir süre daha dökülen meşe palamutlarını toplayacağım. Onlara kaş göz çizip palamut aileleri oluşturacağım, geçenlerde yaptığım gibi mesela :)

***

Kıskanmak değişik bir duygu, insandan insana değişiyor.  Geçenlerde nişanlımın dairedeki büro arkadaşı bir hanım araba almış. Nişanlıdan da rica etmiş "Beni direksiyon çalıştırabilir misin?". Bizim oralarda araba çalışmak kolay, trafik filan da yoktur öyle. Nişanlı da "Tabii," deyince, "Aman Maya'ya söyleme, kıskanır filan, şimdi sen zor duruma düşme" demiş hanım ablamız. Nişanlım bunu bana söyleyince ben bir güldüm bir güldüm :) Dedim "yapmayın böyle şeyleri ben seni kaç yıllık oda arkadaşından mı kıskanayım, kaç sene ben de orada çalıştım zaten tanımasam etmesem neyse" Ben de böyle bir kıskanmayan insanım işte, kendime güvenimden mi, yoksa nişanlıma güvenimden mi, yoksa her ikisine olan güvenimden mi bilmem :) Ama geçen ben araba kullanırken bir iki gereksiz müdahalede bulundu, ben de dedim; "acemilere çok karışmaktan bana da karışmaya başladın, o çeneni sıkı tut aşkım" :)))

***

Ama nişanlı iyi bir direksiyon hocası. İyiliği sabrından geliyor, beni ilk araba dönemlerimde görecektiniz, vites değiştiriyorum diye kendimi yolların fatihi sanıyordum, nişanlı "şunu yap, bunu yapma" dedikçe bende bir çemkirmeler, bir baş eti yemeler görecektiniz; ki ben de şu an ona diyorum ki : "Canım senden Allah razı olsun, cidden sende peygamber sabrı varmış!!!" :))) Şimdiki durumumu söylememe gerek yok, artık rahatça trafikteyim :))) Sağol bebeğim :PpP

***

Annem evde yok bu haftasonu, rahmetli dedemin 52'sine gitti, biz de gitmeyi çok arzuladık ama annem yalnız gitmek istediğini söyleyince kararına saygı duymak zorunda kaldık. Anne-baba kaybı çok değişik oluyormuş, Allah yaşayan herkese sabırlar versin, yaşamayanların ailelerine de sağlıklı uzun uzun ömürler versin. Annem dedemi kaybettikten sonra çok başka oldu, şimdi o evreyi atlatmaya çalışıyoruz, "onu çok özlüyorum" diyor, "ben onunla herşeyi konuşurdum"... Kıyamıyorum hiç, o ağlıyor bazen, ben hem dedeme hem anneme ağlıyorum; çünkü annemin gözyaşına hiç kıyamıyorum...

***

Ama annem akşam eve gelince beni kesecekkkk :))) çünkü gittiğiden beri evde hiçbişi yapmadık :D gerçi yapılacak bişi de yoktu ya, olsun, ben gidip kahvaltı bulaşıklarını bir an önce makineye dizsem iyi olacak, yoksa halim harap :P

***

Uzun bir yazı oldu yine, e malum pazar yazısı bu da böyle olsun :) Sizi seviyorum!!! :)))

( not: bu arada Sevdiğimle nişanlanalı tam 1 sene olmuş, bugün yıldönümüydü, yarın sade ama güzel günümüzün ayrıntılarından bahsederim, öpücükler :)